තව්තිසාව

පිණි වැටෙනා සීත ඉර්තුවේ..........

කිසා වූ මගේ ලෝකයට

සෙමෙන් සෙමෙන් නුඹ

පියමැන්නා.......

උතුරන ආදරය ගුලිකොට....

                                   ඇස් මානයේ නොඉන්නා

                                   සෑම අසුරු සැනක්ම   

                                   දෑස තෙමන

                                   ආදරයේ මහා වේදනාවෙන්

                                   සීතල වෙන

                                   නුඹෙත් මගෙත් පපුව

                                   එක සෙවනක උනුසුම පැතුවා..........

එක කූඩුවක  ගුලිවෙලා

දෝරෙ ගලන සෙනෙහස් ඔරුවට

හෙමින් හෙමින් ගොඩවැදුනු ..........

නුඹේ ලේ කැටි............. මගේ කිරි කැටි ...........

කැකුලු රෝස මල් දෙක...... පහන් කලා..

අපේ ලොව තවත්...තව..තවත්.....

                               එදා කිසා වුවත්....අද මගේ ලොව විසල් යැයි

                               සිත උදම් අනයි මෙසේ..........

                               අදටත් අපගේ ආදරය සෙනෙහස

                               නැවුම් නිසාවෙන්......නැවුම් නිසාවෙන්මය......

-දුලානි-

-මගෙ ආදරණීය බිරිද විසින් රචනාකරන ලද්දකි, චිත්‍රය ලොකු දුවගෙනි-